(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14-10-12 ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ σελ.10 )

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Ο φόβος του γραφειοκράτη

     Tην Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2012, η Ιε­ραρχία τηs Εκκλησίας της Ελλάδος εξέλεξε δυο νέους μητροπολίτες. Θα σχολιάσω τη μία από τις δύο εκλογές, αυτήν που αφορά τη Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης (τα πράγματα δεν είναι εντελώς δια­φορετικά στην άλλη, τη Μητρόπολη Ιερισσού, Αγίου Ορους και Αρδαμερίου). Η Ιεραρχία λοιπόν αποφάσισε να μην εκλέξει τον π.Θεοδόσιο Μαρτζούχο, έναν άνθρωπο που υπηρετεί με αφοσίωση στη Μητρόπολη αυτή επί τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια, που τον ξέρουν και τον αγαπάνε κι οι πέτρες εκεί, έναν άνθρωπο που σκέφτεται, που έχει παιδεία, που έχει ποιμαντική αγωνία και κυρίως που ξέρει σε ποια εποχή ζει. Αντ' αυτού εξέλεξε έναν κάποιο Γουλιμή.

      

     Για όσους ξέρουν, έστω και λίγο, τα εκκλησιαστικά πράγματα, η εκλογή αυτή δεν αποτελεί έκπληξη. Το αντίθετο θα μας εξέπληττε. Η Ιεραρχία εν προκειμένω λειτούρ­γησε κανονικά, σε πλήρη ταύτιση με τον εαυτό της, διότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός, που το μόνο το οποίο τον ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή του στην εξουσία. Χρειάζεται άρα ως μέλη της ανθρώπους συμβατικούς, άχρωμους, υποταγμένους, δουλικούς. Ενας επίσκοπος που θα αγωνιούσε και θα προβληματιζόταν το πώς θα κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού στους σημερινούς ανθρώπους θα ταράξει την ησυχία των υπολοίπων, θα τους βάλει σε μπελάδες. Είναι φυσικό να μην τον θέλουν, ώστε όσοι εκλέγονται δεν εκλέγονται ως ποιμένες, αλλά αποστέλλονται από την κεντρική εκκλησιαστική αρχή ως νομάρχες ισόβιοι βέβαια και μισθοδοτούμενοι από άλλη αρχή, από το ελληνικό κράτος. Ενας άνθρωπος σαν τον μη εκλεγέντα υποψήφιο στην Πρέβεζα, ο οποίος τηρεί τον λόγο του, το "ναι" του είναι ναι και το "όχι" όχι, δεν θα γινόταν ποτέ του χεριού τους. Πίσω λοιπόν από τη μη εκλογή του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου κρύβεται απλούστατα ο φόβος του γραφειοκράτη. Η αδιαφορία της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας για την Εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι τόση που δεν τη νοιάζει αν με την εκλογή που αποφάσισε διακινδυνεύει το ξήλωμα, εκ των πραγμάτων, εν μια νυκτί, του έργου που με πολύ κόπο έχει συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια στη Μητρόπολη Πρεβέζης, μοναδικό σχεδόν σε όλη την Εκκλησία της Ελλάδος. Ψιλά γράμματα. Το σύστημα αυτό της διαπλοκής το ενορχηστρώνει ο εκάστο­τε αρχιεπίσκοπος. Ο νυν Αθηνών Ιερώνυμος είναι από τους πιο ταλαντούχους χειριστές του, καθώς έχει μαθητεύσει στη μεγάλη σχο­λή του Σεραφείμ (1974-1998).

      Και οι μεν μητροπολίτες και ο αρχιεπίσκοπος είναι αυτοί που είναι, το μόνο που τους νοιάζει είναι να κρατιούνται από την πατε­ρίτσα τους μέχρι βαθύτατου γήρατος, να με­τέχουν στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας (συ­νέρχεται ουσιαστικά μόνο για να εκλέξει νέους μητροπολίτες) και να πηγαίνουν στα πα­νηγύρια και τα ονομαστήρια ο ένας του άλ­λου, για να επιδεικνύουν τα νέα αποκτήμα­τα της γκαρνταρόμπας τους. Μέσα στη γε­νική ανυποληψία. Το θέμα είναι τι πρέπει να κάνουν οι ιερείς, αυτοί τουλάχιστον που ξέ­ρουν για ποιο λόγο έγιναν ιερείς. Καταρχάς, πρέπει να απαλλαγούν από το πνεύμα υποταγής στους επισκόπους. Δεν είναι αρετή, εί­ναι δειλία (και δουλεία). Ας πάψουν να φο­βούνται, αυτό είναι το πρώτο. Τι μπορεί να τους κάνει αυτή η πτωματική, ανυπόληπτη και απαξιωμένη στα μάτια όλου του κόσμου Ιεραρχία; Στο τέλος τέλος μαθητές του Εσταυρωμένου δεν είναι; Κάθε μέρα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη ενός μάρτυρα, και αυτοί δεν δέχονται να χάσουν λίγο από τον μεσημεριανό τους ύπνο; Εν συνεχεία να αυτοοργανωθούν πρωτοβουλιακά και να συ­ζητήσουν άφοβα, να σκεφτούν το έργο τους μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, να βρουν τρόπους, αγνοώντας τους γραφειοκράτες, να κα­λέσουν τους σημερινούς ανθρώπους να α­κολουθήσουν τον Χριστό, και να πράξουν α­νάλογα, με κύριο στόχο να ζήσει επιτέλους η Εκκλησία στην εποχή μας. Στην προσπά­θεια τους αυτή θα βρεθούν πλάι τους χιλιάδες πιστοί, που δεν μπορούν να ανεχθούν άλ­λο αυτή την κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν επιτέλους κάποιοι θεομπαίχτες γραφειο­κράτες να μας κάνουν να ντρεπόμαστε που είμαστε χριστιανοί!